20 september 1983, 33 jaar geleden alweer. Elk jaar, als de dag van gisteren komt deze dag weer voorbij… Ik was een onzeker meisje van 15 jaar, aan het begin van examen klas van de mavo, ziek en ontzettend mager… (Nog maar net 40 kilo… )
Ik moet onder narcose een simpele biopsie ondergaan, maar word “wonder boven wonder” toch wakker van een operatie met een slagaderlijke bloeding en heel veel complicaties. Ik heb een heel groot litteken met lelijke hechtingen, omdat ze dachten dat ik het toch niet zou halen…. Maar ik ben er nog steeds! Maar dan het volgende traject… Op naar het Radboud ziekenhuis voor zware misselijkmakende chemo en vermoeiende bestralingen… Ik ben mijn ouders en familie dankbaar voor alles wat ze voor me gaan hebben, ze kwamen elke dag, zich afvragend of het de laatste keer was dat ze me zouden zien… Het is voor hun ook heel moeilijk geweest!

Maar ik vecht, ik ben een doorzetter. Ik krijg de lelijkste, kriebelende, warme pruik die je kunt bedenken, met dik stug haar, terwijl ik zelf maar van die dunne sprietjes had! Goed voor mijn zelfvertrouwen geweest, duh…
Terwijl mijn klasgenoten het examenjaar overleven, overleef ik dat komende jaar mijn ziekte. Mijn “vriendjes” van de afdeling Maurice en Frans halen de eindstreep niet… Heftig… Ik kan me soms schuldig voelen dat ik de zware strijd wel gewonnen heb en anderen hun dierbare aan deze rotziekte verloren hebben….

Ik ben een doorzetter, een winnaar, een sterke moedige overlever!

Als ik dan nu terugkijk op die 33 jaar dan ben ik ontzettend trots op mezelf! Ik zie dagelijks mijn (lelijke) littekens in de spiegel en dit het geeft mij een zo’n sterk gevoel. Ik ben er nog steeds, Hollands glorie!  Ik ben een doorzetter, een winnaar, een sterke moedige overlever! Ik heb twee prachtige, lieve dochters waar ik ontzettend trots op ben!  Twee flexibele parttime banen, een eigen (huur)huisje. Pubertijd heb ik overgeslagen… Hoogtijd dat ik nu ga puberen! Haha! Leef en geniet, alsof het je laatste dag is!