Een hele verhelderende opdracht in het ziekenhuis bij de vaardigheidstherapie. Dat is een creatieve groepstherapie onder begeleiding van een gedragstherapeut. Vooral gericht op mensen met psychoses, burn-out en depressie. Dus met veel herkenning van andere en handvatten voor mij. Deze opdracht ging over vasthouden en loslaten…

2 stukken klei, van een stuk iets maken wat je los wilde laten en het andere waar je trots op bent, aan wil werken, wat bij je hoort. Van het eerste stuk een kruis of X gekleid met hoop deuken er in, heel snel en zonder er teveel aandacht aan te willen besteden. Voor alle ellende waar ik “klaar” mee wil zijn.

En dan het andere stuk klei… ik begin wat te kneden… wat maak ik, wat vind ik goed van mezelf, wat is belangrijk, waar ben ik trots op en dan komen er wel emoties los… Ik wil wat liever zijn voor mezelf, minder steng, dus een hart. Het gaat om de binnenkant, daar zit je hart. De opstaande rand is om mijn grenzen te bewaken… lukt totaal nog niet, “nee” staat nog steeds niet in mijn woordenboek, maar nu denk ik er misschien wat meer aan! De bol is mijn borst die ik nog heb en het vlakke stuk is zoals het is…. accepteren, kei moeilijk…

Dan wordt de klei gebakken en daarna je glazuren. Het is maar één kleur, maar doordat glazuur zakt in de oven van de hogere stukken naar lagere stukken krijg je het mooie kleurverschil. Ik vind het zelf zo gaaf en bijzonder dat de rand en bol donker zijn en de streep over het vlakke stuk. Dat staat voor de grote littekens over mijn buik en borstkas. Perfectly imperfect! That’s me!

Dat zo’n klein stukje klei zoveel kan betekenen…. 💪😘

Oh ja… en die X, het deel wat we wilde loslaten, die hebben we tegen de muur kapot gesmeten! Ook heel bevrijdend en bijzonder! Exit!!!