Ik heb er heel lang over getwijfeld of ik een blog zou schrijven over mijn mineurstemming… Misschien kom ik met mijn positieve blogs wel over dat ik zo’n “positiviteits-goeroe” wil zijn, maar ik heb óók mijn mindere dagen… 🤔


En ik ben dan niet leuk!!! Niet voor andere (sorry Irene 😘), maar al zeker niet voor mezelf. Ik heb dan nergens zin in… Ja, Farm Heroes op mijn mobiel spelen en een zak chips, pizza en/of veel chocola: troostvoedsel! Maar daar geef ik niet aan toe hoor! Het loser-gevoel wordt hierdoor alleen maar erger. Ik voel me dan zwak, eenzaam, ik ben niet goed genoeg, vol zelfmedelijden en schiet in een slachtofferrol… Ik zie dan iedereen om me heen “het wél leuk hebben”. Maar dat is een invulling van me! Wie weet hebben ze net knallende ruzie gehad…? Elk huisje heeft zijn kruisje!

Dezelfde dag dat mijn huwelijk voorbij was, kreeg ik ook te horen dat mijn contract niet verlengd kon worden. Geen man, geen baan, geen thuis meer. Maar tijd om te treuren was er niet, schouders eronder en er weer iets van maken. Op gegeven moment had ik 2 parttime banen en werkte meer dan fulltime. Misschien iets te lang alle ballen hoog gehouden en dat begon zijn tol te eisen. En maar doorgaan… opgeven is voor watjes. Ik “moet” toch alles aankunnen? Toen werd er een knobbel van 3 cm ontdekt in mijn schildklier. Operatie, halve schildklier weggehaald, gelukkig was knobbel goedaardig! In de folder van schildklieroperatie stond dat je na 2 weken je werkzaamheden weer kon hervatten. Ik was alles behalve hersteld: complicaties, inregelen schildkliermedicatie, oververmoeid… Maar zo koppig als ik ben, hop hop weer verder met doorzetten, op mijn tandvlees… Een half jaar later de eerste borstoperatie… Ik was “blij” dat ik aan mijn borst geopereerd moest worden, dan kon ik met “een echte reden” de ziektewet in… Duh! Achteraf zat er ook een burn-out bij en die heeft me meer geraakt, dan alle operaties, complicaties en imperfecties die er daarna nog bij gekomen zijn.


En het bizarre is dat deze burn-out me nu nóg steeds raakt… Dat ik het niet aankan, het geeft me zo’n minderwaardigheidsgevoel… Ik kan geen patiënt zijn, daar heb ik het geduld niet voor! Ik hoor netjes de adviezen van artsen, therapeuten en bedrijfsarts aan, om vervolgens toch elke keer mijn grenzen voorbij te denderen. Handvatten voor een burn-out-herstel: rust, leuke dingen doen, structuur, batterij opladen. Het herstel van operaties was alles behalve leuk en rustig, dus nu hobbelt het herstellen van die burn-out er nóg steeds achteraan. En ideaal is het met deze Corona-shit niet. Voor niemand! 💩😷

Ik ben trots op mezelf wat ik bereikt heb. Ik heb een leuke baan en ik ben mijn goeiegast werkgever dankbaar voor zijn geduld en begrip voor mijn situatie. Ik ben nog steeds mijn uren aan het opbouwen, op mijn thuiswerkplek en het kost me héél veel moeite. Ik heb de concentratie van een goudvis. Om opdrachten niet te vergeten, zet ik bij die e-mails een rood vlaggetje. 🚩 Inmiddels is heel mijn mailbox een rooie gloed. 🚩🚩🚩🚩🚩🚩 Ik zie door de e-mails het bos niet meer… Gevolg: overzicht kwijt, paniek, uitstelgedrag, schuldgevoel, doemdenken, slecht slapen, piekeren… Mineurstemming! Ik schiet er niks mee op… STOP!!! 👎


Dus ook mijn humeur is niet altijd perfect en dat is ook goed. Zolang ik er maar niet in blijf hangen! Gedeelde smart is halve smart. Voor niets gaat de zon op. Na regen komt zonneschijn. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk. Inmiddels ben ik 53, met het gedrag van een koppige kleuter: “Ik wil het zelf doen!” Dus… Toch maar hulp vragen én accepteren, denken in oplossingen, terug naar de basis, structuur en regelmaat. Wat kost energie en wat levert energie op? Lijstjes maken, overzicht, schema met ook rust en relaxmomenten inplannen, grenzen aangeven én… NEE durven zeggen. Maar vooral: minder streng zijn voor mezelf en er aan toe geven dat het even wat minder gaat, niet perfect is ook goed.

Ook is dit weer een leermoment voor me. Misschien een volgende keer iets eerder “ingrijpen”, zodat mijn mineurstemming “gewoon” een wat minder perfecte dag is. En de chips en chocola in de kast blijft. Perfectly Imperfect!


Dus…. Zonder schuldgevoel mijn mineurstemming wegwerken,
wandelen en een coffee-to-go en zwaaien naar mijn wel werkende collega’s!
Hoi Olivier! 👋

Oh ja… En vanavond eten we pizza! Gewoon, omdat het lekker is! 🍕😊