Voor mijn bestie:
Monique, the lady in Pink

Scheiding én ziekte halen heel je leven overhoop. Niet alleen van jezelf en je kinderen, maar ook dat van (schoon)familie en vrienden. De tweesplitsing zorgt toch voor ongewilde verdeling en weer andere vinden het moeilijk om met zieke mensen om te gaan… Goede vrienden worden vage kennissen en vage kennissen worden goeie vrienden.

Het opbouwen van een nieuw leven heeft me ook vele nieuwe waardevolle vrienden “opgeleverd”! Ineke, Hugo, Kris, Wilma, Gerty, Anita, Frank, Rosie, Roy, Hettie, Pauline, Bas, Willem, Hella, Gerda, Frans, en…, en…, en…

En veel nieuwe collega’s en hoe bijzonder is het dat ze als verrassing (inclusief hangtafels en kratjes bier) bij mij achterom komen om me een hart onder de riem te steken!

Wat een goeiegasten en goeivrouwkes!

En dat er op de avond voor één van de operaties een knuffelbeest door de brievenbus gepropt wordt om me gezelschap te houden… Kei lief!

Dankjewel lieve Kris! 🧸❤️

En die Hugo! Die met een bakje gesneden aardbeien op ziekenhuisbezoek komt. En ik juist op mijn aller charmants met spierwitte, supersexy, trombose-steunkousen voor het eerst op de rand van mijn bed kon hangen. Hij is niet hard weggerend! Echte vriendschap! 😘

P.s.: Gelukkig is hier geen foto van, van die sexy-legs… 😳😨😖

En van die vrienden die maar blijven vragen hoe het met me gaat? Goud! 💛 Ik ben écht dankbaar voor alle vriendschap én steun die ik ontvang van iedereen die mijn leven mooier maakt! Thanks! 🥰

Maar de aller diepste buiging maak ik voor “mijn bestie” Monique! We zijn al vanaf de 2de klas lagere school vriendinnen, da’s nu al zo’n 47 jaar en daar gaan we (als het aan mij ligt) nog jaren mee door! Ze heeft een paar jaar in het buitenland gewoond (lees Limburg…😉), maar weer terug in het land en de vriendschap is weer als vanouds, door dik en dun en van dun naar dik en weer andersom, jojo… Haar stoere zonen hebben dezelfde leeftijd als mijn lieve meiden. We hebben aan een half woord genoeg! Zeg ik! 😘

Ik heb het hele ziekte traject als eenzaam ervaren… Ik heb vaak een arm om me heen gemist en ik heb me voor mijn meiden groot en stoer gehouden. Monique heeft me er écht doorheen gesleurd. Ze is naar bijna elke afspraak in het ziekenhuis mee geweest en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor! Dank, dank, héél veel dank! 🙏👍🥰

Het waren niet de leukste uitstapjes, maar met een overdosis, zwartgallige humor was het soms bijna een feestje! Door alle complicaties was ik “vaste klant” bij plastische chirurg (Deep-operatie: van buik een nieuwe borst) en Monique had heel toevallig een paar keer iets roze aan. Daardoor werd ze door de assistente ook al snel: “the Lady in Pink” genoemd!

Mijn bestie: Monique, The Lady in Pink 💗

Ik heb (helaas) al veel disciplines in het ziekenhuis gezien en die longarts, zó adembenemend knap! 😉 Maar ja, met the Lady in Pink aan mijn zijde kansloos hè… We werden namelijk ook vaak als “setje” aangezien! 👩‍❤️‍👩😜
Met mijn Lady in Pink heb ik me ook “veiliger” gevoeld: Bij de chirurg die zei dat hij zo vaak borsten zag, dat het voor hem gewoon vleeswaren was… of bij die creapy sportarts… Brrr… 😬😵🥴

Vanwege de Corona maatregelen is “de lol” van een ziekenhuis afspraak er wel vanaf… Deze week niet samen met mijn bestie, maar met “in-mijn-uppie” naar mammografie en dan thuis wachten op het telefonische uitslaggesprek. Zo onpersoonlijk! Door het stomme onderbuikgevoel voelt het kilo’s zwaarder. Of ligt het toch aan de calorie-inname? 🍻🍫🧁😉 Kortom: ik vind het rete spannend! Ik kan het wel alleen, ik ben een grote meid! Maar ik mis dan toch echt mijn Lady in Pink aan mijn zijde, om er tóch weer een feestje van te maken. Samen, van dik naar dun! 😘😘