Het gaat laatste tijd iets minder, dipje… En zo’n dipje mag er ook zijn, als ik er maar niet in blijf hangen. Maar vóórdat het kwartje valt, dat ik in een dipje zit… 🙄 Ik zou rijk kunnen zijn van al die kwartjes! 💰💶🤑

“Gelukkig” is er na zo’n 4 jaar ziek zijn, operaties, complicaties en burn-out eindelijk rust in de tent. Dacht ik… Niet zeuren! Voor de “buitenwereld” ben ik genezen, hop hop, volle kracht positief vooruit! Maar mijn koppie denkt daar anders over. Daar begint het nú pas. Mijn koppie maakt overuren, letterlijk én figuurlijk. Hoofdpijn, migraine, dubbelzien (niet van de drank!), kaakklachten, oorpijn, evenwichtsstoornis, tandpijn, hals en dat allemaal alleen maar aan de linkerkant. Veel pijn, moe én sjaggie! Sorry Irene… 😘

Inmiddels weet ik dat het door een zenuwbeknelling komt en met fysiotherapie wordt er hard aan de lichamelijke klachten gewerkt. Maar het aanpakken van de psychische oorzaak van de klachten is nog véél belangrijker! Mijn lijf heeft zo lang onder spanning gestaan, dat het nu “afkickt” van té veel adrenaline en té veel cortisol. Tel daar nog eens een overdosis perfectionisme, ja-knikker en onrust bij op en je krijgt diagnose: Stresskip! 🐔😖

Nú pas komt de tijd van loslaten, accepteren, vertrouwen én ontspanning. Maar hoe moet dat dan? Dus ik ga nu eindelijk aan de gang met “verwerking”. Moeilijk, écht! Ontspanning is een must: ik heb totaal geen rust in mijn lijf. Vorig jaar liep ik in gedachten stap voor stap het pad af van mijn caravan naar zwembad. Heel mindful om zo tot rust te komen. 😴 Dit jaar was het maar 17 stappen naar zwembad, dus die truck gaat dit jaar niet op en ik ben dan ook te nuchter én te lui om in mijn gedachte met een omweg naar zwembad te lopen, haha! Ik heb zelf een sauna, maar voordat ik er inzit breekt het zweet me al spontaan uit, omdat de spanning van het “niet-kunnen-ontspannen” te hoog is. Duh! Maar goed… Ik ben me al bewust (katsjing, alwéér een kwartje 😜) dat ik íets aan ontspanning moet gaan doen en daar zal ik mijn weg wel in vinden, ooit… 🙄

Ik wil juist weer die leuke spontane moeder, vriendin, collega zijn van voor al die ellende. Ik onderdruk mijn (negatieve) emoties. Ik wil weer lol maken, lachen, blij zijn! YOLO! Het is nogal duidelijk dat die onderdrukte traumatische ervaringen me nú opbreken en me de lichamelijke klachten geven. “Het” in de doofpot stoppen werkt niet, het moet eruit, niet meer opkroppen, maar uiten, delen, verwerken. Het is toch een soort van rouwproces, met ups en downs… Het zo fijn om weer eens een arm om me heen te hebben. Maar ja, alleenstaand… 🤷🏻‍♀️

Ik wil mijn dochters en omgeving “sparen” en ik zo kom bij een praatgroep van lotgenoten terecht. Ik hoop dat ik mijn verhaal kwijt kan bij ervaringsdeskundigen, die begrijpen wat er in mijn koppie omgaat, zodat daar wat rust en ruimte komt. Misschien krijg ik handvatten voor verwerking/acceptatie/vertrouwen. Rete spannend voor deze stresskip met drempelvrees… Ik zit er met 4 andere. Voorstelrondje: de eerste doet zijn verhaal en ik denk, heel onaardig, dat zijn verhaal peanuts is vergeleken bij mijn verhaal. Maar ik heb ook geleerd dat ik niet mag oordelen over het gewicht van de rugzak van een ander, dus ik heb ook respect dat hij hulp zoekt. Dan mag ik… Ik merk dat ik al minder vertel en mijn verhaal erg afzwak, omdat ik het verhaal van de buurman niet wil “overbluffen”. Mijn overbuurvrouw begint te huilen, ze vindt het zo erg voor me wat ik allemaal heb meegemaakt. “Je bent nog zo jong en je het al zoveel ellende gehad…”: huilt ze. Ik weet nog niet of ik daar op mijn plaats zit…
Mijn verhaal is too much, te groots, te overweldigend voor andere én zelfs voor mijn eigen koppie… 😞

Door het schrijven van deze blog kan ik het toch weer wat uit mijn koppie krijgen. Was het maar zo easy om gewoon alles te selecteren (Ctrl + A) en te deleten… Maar gedeelde smart is halve smart! Dus: Bedankt voor het lezen! 😘😊 Ik ga er vanuit dat met een overdosis positiviteit en ontspanning de pijn vast wel minder zal worden en ik doe mijn best om de “nieuwe IK” om te armen. Ondanks de pijn en diagnose stresskip ben ik nóg steeds trots op mezelf wat ik doorstaan én bereikt heb! Adem in… Adem uit… 🙏🦋😘