Na mijn laatste blog: diagnose stresskip ben ik in het dipje blijven hangen… Geen puf om weer positief over mezelf te schijven. Ik heb mezelf lekker verwend met koek, snoep, chips en series bingewatchen op mijn luie reet… Met als gevolg, ik ben goed gegroeid, wel in een negatieve zin… 10 kilo erbij in één jaar! Maar happy, no way… Als ik mezelf té goed blijf doen aan al deze overheerlijke, troostende verleidingen, dan ben ik binnen de kortste keren een tientonner met doorligplekken en andere gezondheidsproblemen! Duh…

Als ik mijn energie niveau nu zou omschrijven, dan ben ik net zo’n oplaadbare-batterij. Die denkt dat ie opgeladen is en werkt toch maar op halve kracht en/of is in no time alwéér leeg. Ik heb dat nooit kunnen accepteren… Het heeft me ook heel veel verdrietig gedaan dat er 39 jaar geleden geen hulp was. Geen uitleg, niemand met ervaringen in mijn omgeving, geen Google… Er was ook nog geen KanjerKetting, wat zou de mijne lang geweest zijn met al die pijnlijke beenmergpunctie’s, enge ruggenprikken, ziekmakende chemo ‘s en vermoeiende bestralingen. Pas jaren, jaren later werd er onderzoek gedaan naar de late-termijn-effecten van kinderkanker.


Al 39 jaar ga ik met mijn longbeperkingen, chronische vermoeidheid en de late-termijn-effecten over mijn grenzen. Ik wilde nooit onderdoen voor anderen, zette een happy-face-masker op en maar doorgaan, doorgaan… Ik besefte me dat ik al 39 jaar nóg altijd aan het overleven ben! Misschien moet/mag/kan ik mijn burn-out en borstkankers dankbaar zijn dat ze me teruggefloten hebben en eindelijk eens aan mezelf ging denken!

Tijdens het traject van afgelopen jaren met de operaties, complicaties en behandelingen word je geleefd. Vele, vele, vele afspraken en maar amper tijd om te beseffen wat er allemaal gebeurd. Een echte rollercoaster 🎢 en als de rit dan uiteindelijk tot stilstand komt, val je in een spreekwoordelijk zwart gat…

“Na een oncologische behandeling heeft meer dan 50 procent van de kankerpatiënten volgens de richtlijn Oncologische revalidatie langdurig fysieke, sociale of psychische problemen. Tot de fysieke problemen behoren lichamelijke klachten als pijn en vermoeidheid. Veel patiënten zijn ook beperkt in hun dagelijkse activiteiten en ondervinden problemen bij hun persoonlijke verzorging. Angst, depressie en een veranderd zelfbeeld zijn voorbeelden van problemen die op psychisch gebied voorkomen. Sociale problemen hebben onder andere betrekking op veranderingen in persoonlijke relaties. Vaak is het moeilijker om aan sociale activiteiten deel te nemen of om te werken.”

Dus werd tijd om eens met mijn “persoonlijke innerlijke kant” aan de gang te gaan. Body en mind eens op een lijn te krijgen. Ik heb een soort van trauma-hypnose-therapie gedaan. Deze sessies waren heel confronterend, verdrietig en ook heel verhelderend. Ik heb een “beeld” bij de traumatische operatie uit 1983, waarbij ze halsslagader raken. Ze dachten dat ik die operatie niet zou overleven. Er was geen moeite gedaan om de het netjes te hechten en daarom heb ik nu zo’n groot en lelijk litteken/leefteken. Ik weet nu door de sessies dat dit “beeld” een Bijna Dood Ervaring (BDE) is geweest. Ik heb geen overleden personen gezien of tunnel van licht gezien. Het leek er meer op dat ik verdwaald was in een heel groot bos en aan het eind van een donker bospad zag ik een héél mooi, zonnig open veld met rode klaprozen, paars/blauwe korenbloem, gele en witte bloemen. Dus misschien toch wel een tunnel naar het licht? Het was in ieder geval een heel mooi “beeld”. Mijn onderbewuste (of bewuste) heeft altijd geweten dat dit “waar” is. Zo zijn er meer verhelderende momenten geweest, waarover ik misschien nog wel eens zal schijven. Of ik schrijf ik een boek, moet ik wel opletten dat het geen triller wordt! 😱

Maar goed… Er was dus duidelijk veel onverwerkt verdriet boven gekomen. En om nu wéér mijn happy-face-masker op te zetten en “gewoon” weer verder te gaan met overleven zag ik niet zo zitten. En op mijn luie reet in zelfmedelijden blijven zitten/hangen ook niet! Dus via lichaamsgerichte coaching, ontspanningsoefeningen en positieve therapieën, ben ik bij een prachtige groepstraining terecht gekomen: Door! Na kanker. Begeleid door 2 lieve dames met levenservaring. De bijeenkomsten hebben me heel goed gedaan. De kracht van het delen van je angsten en onzekerheden met lieve lotgenoten, de herkenning en erkenning, mooie inzichten en bewustwording. Confronterende oefeningen die me hebben laten inzien dat ik het anders mag gaan doen. Eindelijk na 39 jaar! Op naar de 40+💪😊

Het gaat nu goed met mij! Echt! Ik ervaar nu veel meer rust en balans. Accepteren dat er ook mindere dagen zijn is nog wel een dingetje… Grenzen aangeven en tot op zekere hoogte ook grenzen verleggen om wel uitdagingen aan te gaan. Veerkrachtiger worden. Meer in het hier en nu blijven, meer me-time en vooral… niet meer zo’n kreng voor mezelf zijn! 😂🥰

Ik heb nog een héél leven voor me, dan kan ik er maar beter iets heel moois van maken! Toch! 💖