Over boodschappen gesproken: je wil graag iets voor mama doen als ze in haar “zwarte week” zit, maar er is vaak zo weinig wat echt helpt. Elkaar alleen maar zielig aankijken maakt niemand beter, dus dan zorgen we er maar voor dat haar koelkast goed gevuld is. Lekkere, volle yoghurtjes, een emmer snoepmuizen 🐁, alles om die rotweek een beetje draaglijker te maken.

In de september ging het ineens snel. Toen de uitslag kwam en bleek dat het écht niet goed was… tja, toen ging het mis bij mij… Wie werd er niet goed en moest erbij gaan liggen? C’est moi! 🫨Blijkbaar had ik toch te veel hoop gehad, waardoor dat slechte nieuws hard aankwam. Ook bij de eerste chemo, toen het infuus werd aangeprikt, werd het me alwéér licht in m’n hoofd. Wat ben ik toch een held… 🫣Toch ga ik altijd met je mee en ik zal er altijd zijn. En eerlijk: ik heb zó veel respect voor alle artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis, wat een kanjers zijn dat. 👏🏻

Maar echte kanjer in dit verhaal: mama!
Twee jaar geleden met Kerst hebben Irene en ik een eigen Kanjerketting voor mama gemaakt. Helaas moeten we nu weer aan de bak om een hoop nieuwe kralen toe te voegen.
Dus Irene… wanneer gaan we weer kleien?
(zie ook: Mijn kanjers: Elske en Irene 🥰).

Naast alle ziekenhuisafspraken kwam er nog van alles bij kijken: naar de kapper om een pruik uit te zoeken (die je uiteindelijk toch niet wilde), naar de schoonheidsspecialiste voor je wenkbrauwen, een afspraak met de diëtist, logopedie voor je stem, fysio… pfoe, je hebt het er maar druk mee! Geen tijd om te werken! 😉 Of toch wel, want ziek of niet. Werken geeft jou rust en afleiding. Ook al verklaar ik je soms voor gek, ik snap het stiekem ook wel.

Wat ik zo bewonder aan mama, haar optimisme maar soms is ze een beetje naïef. Typisch haar: het liefst wilde ze gewoon op de fiets naar de chemo! Lekker uitwaaien daarna. Helaas werd dat plan vriendelijk, maar dringend, afgeraden door de verpleegkundig specialist. En dus is je favoriete schoonzoon nu de chemotaxi. Als je al niet misselijk was van de kuur, dan word je het wel van zijn rijstijl (GRAPJE OFC. 😉). Het fijne aan Gertjan is dat hij je nooit anders behandelt. Geen zielige blikken, maar gewoon diezelfde botte, droge humor als altijd. Heerlijk nuchter.

Ik mag van geluk spreken als ik ooit maar een beetje van de kracht erf die mama zelfs in haar grote teen heeft zitten. Wat ben ik ongelofelijk trots op haar, OP JOU! Ik ben trots op haar veerkracht, haar humor, en haar vermogen om zelfs in de moeilijkste momenten iets positiefs te blijven zien.

We hebben elkaar beloofd om elke woensdag vóór de chemo iets leuks te doen samen (kerstshows bezoeken zijn we erg goed in). Even geen ziekenhuis, maar gewoon genieten en lachen. En als deze zware periode straks voorbij is, dan hoop ik dat we met z’n drieën weer snel ergens op een terras zitten met een (bok)biertje die wél smaakt. Want dat hebben we dan dubbel en dwars verdiend. 🍻

3 down, 3 to go. YOU GOT THIS, MOM! 💪